Monday, June 27, 2011

10:58 pm: Gagawin ko itong mabilis dahil ako ay pagod na. Mahirap talaga ang araw ko kapag MWF. Sobrang gabi na ko nakakauwi pero buti na lang mapalad ako sapagkat mabilis ang biyahe ko pauwi. Kaninang umaga, napanood ko ang Ghost Fighter na paulit ulit ng inuulit sa GMA 7. Naalala ko tuloy nung bata pa ako na lahat ng tao ay yan lang ang pinapanood mapa bata man o matanda. Maglakad ka sa kalye ng alas siyete ng gabi noong panahong yun at lahat ng TV na makikita mo ay puro Eugene, Alfred, Vincent, Dennis, Master Jeremiah, Sharlene, Jericho, Taguro, at si "Pu". Ang sarap talaga balikan ang mga cartoons noong 90's at early 2000. Nandoon yung quality talaga ng storya hindi katulad ngayon na sobrang OA na. Nakapanood ako ng episode nung bagong Beyblade tapos pinalipad nila yung mga Beyblade nila para masira yung Longbow Helicopter. Lupet! Deadly weapon na pala ang mga Beyblade ngayon. Maayos na sana yung may mga bitbeast dahil para maramdaman ng mga bata yung silbi nung mga halimaw na naka-larawan sa Bey nila pero yung makawasak ng Chopper gamit ang mga bey, parang lumalabas ang utak  ko sa tainga ko. Iba talaga ang Eto Rangers, Ghost Fighter, Dragon Ball Z, Voltez V, Daimos, SlamDunk (kahit ilang beses bintin sa GMA), Cooking Master Boy (kahit mukha silang nakadroga tuwing nakakatikim ng pagkaing niluto ni Mao) at Pokemon. Ang magagandang cartoons na lang ngayon ay yung mga Naruto, One-Piece, Bleach, Death Note at iba pa ngunit binase ito sa komiks o "manga" kung tawagin sa Japan kaya parang hindi ko ito maituturing na panlaban sa mga cartoons noon dahil hindi ito nilikha bilang kartoons kung hindi ay para pang-aliw sa mga nagbabasa ng komiks dahil mas ma-aksyon at para sa mga taong hindi nag-basa ng manga dahil walang mabibilan o kaya'y walang pambili. Iba talaga ang pakiramdam ko noong natalo ni Eugune ang isandaang porsyentong lakas ni Taguro kahit nagmukhang David and Goliath yung laban; Nalaglag ang mata ko noong binagsak ni Goku ang kanyang Energy Ball na isang linggo niyang inipon; Asar na asar ako noong isang buong episode sa Slam Dunk ang three point shoot ni Kogure; Unang kilig moment ko nung bata ako ay ang Richard at Erika moments; Tuwang tuwa ako tuwing sinisigaw nilang Lima ang "Let's Volt in" kahit hindi naman kailangan; Naiyak ako noong iniwan na ni Butterfree si Ash; at hinding hindi ko makakalimutan ang pag-titiis na panoorin ang mga patapos na tele-novela ,balita, o talk-show para lang maumpisahan ang mga kartoons na gusto ko panoorin tapos sasabayan ang mga hapones na intro song kahit wala akong maintindihan.


Nasaan na ba ako?
Sabi ko maiksi lang eh.. napahaba ako.. napasarap ang pag-alala ko ng mga kartoons. Nakaka-miss.. Muntik na kong maiyak kanina noong natapos ko yung Kapitan Sino ni Bob Ong.. Ang galing niya talaga. Apektado ako sa storya ng bida. Kung ano yung nararmdaman ng bida, parang yun din ang nararamdaman ko. Matutulog na ko.